Beste Marina,
Als cliënt van RIBW Brabant is mijn realiteit niet altijd even rooskleurig of met duidelijk perspectief. Door mijn trauma ben ik de rest van mijn leven verbonden met de onuitwisbare gevolgen ervan. In de maatschappij, maar ook bij RIBW, zie ik ontwikkelingen die mij tegen de borst stuiten en waarover ik een duidelijke mening heb. Ik wil graag weten hoe jij als bestuurder tegen deze onderwerpen aankijkt.
Veiligheid
Mijn gevoel van veiligheid is de afgelopen jaren bijvoorbeeld zeker niet toegenomen. Meermaals ben ik in mijn ‘beschermde’ woonomgeving geconfronteerd met huisgenoten met meervoudige, complexe problematieken en ernstige gedragsproblemen. In mijn ogen zijn dit de directe gevolgen van de bezuinigingen in de geestelijke gezondheidszorg. Ik ben bijvoorbeeld bedreigd en er is veel onrust geweest. Hoe is het mogelijk dat dit soort situaties steeds vaker ontstaat, terwijl er bijvoorbeeld in het RIBW jaarbeeld van 2018 wordt gezegd dat herstelondersteunende zorg aan cliënten minder complex wordt?
Participeren
Ik heb ook problemen met de term participeren, ook al doe ik het wel door drie dagdelen per week naar de arbeidsmatige dagbesteding te gaan. De koning gebruikte voor het eerst het woord ‘participatiesamenleving’ in de troonrede van 2013 en geleidelijk is RIBW ook gaan zeggen dat ik moet meedoen. Ik heb in mijn ogen niet minder een ongeneeslijke ziekte dan iemand met uitgezaaide kanker, maar krijg niet die erkenning. Waarom moet ík wel verplicht meedoen in de samenleving?
Herstelondersteuning
Met dat meedoen hangt ook een andere kwestie samen waarvan ik graag zou weten hoe RIBW dit ziet. Het gaat over de term herstelondersteunende zorg. Volgens de Van Dale houdt de term herstel in dat ik zal gaan genezen of terugga naar de oude situatie. Maar ik weet dat het in mijn geval niet zal gebeuren. Het brengt me in verwarring. Ik voel me thuis bij RIBW, maar hoor ik hier wel? Ik wil weten of de organisatie zich realiseert dat de term herstelondersteunende zorg in veel gevallen voorbarig is en voor sommige cliënten ook kwetsend?
Ik weet dat ik kritisch ben en ik vind dat dat mag. Toch wil ik wel positief afsluiten. Ik krijg begeleiding van mensen die ik altijd kan bellen als het nodig is, met wie ik alles kan bespreken en waarvan ik zorg met de menselijke maat krijg zonder de druk van participatie. Ik mag zijn wie ik ben en daar ben ik blij mee. Vanzelfsprekend hoop ik ontzettend dat dit ook in de toekomst zo blijft.
Met vriendelijke groet,
Jeroen
Beste Jeroen,
Wat fijn dat je de moeite neemt om jouw kritiek en vragen naar aanleiding van het jaarbeeld 2018 met mij te delen. Ik wil ze uiteraard graag beantwoorden en mijn kijk met jou delen.
Veiligheid
In het jaarbeeld van 2018 doelden we niet op het minder complex worden van de zorgvraag, maar om het vereenvoudigen van het zorgproces, door het beter organiseren van het werk. Ik deel zeker jouw mening dat er binnen beschermd wonen sprake is van een toename van complexe problematiek.
Cliënten met een minder complexe zorgvraag krijgen namelijk tegenwoordig veel vaker thuis ambulante begeleiding. Dat is een goede beweging die wij als RIBW steunen. Het betekent wel dat de drempel voor beschermd wonen is verhoogd. Deze toename in complexiteit kan soms ook zorgen voor grensoverschrijdend gedrag, overlast of onveiligheid in de woonsituatie. Dat is heel vervelend voor medebewoners én medewerkers. Uiteraard doen we er alles aan om te zorgen voor een prettige en veilige woonomgeving. We zoeken passende maatregelen als er ongewenste situaties ontstaan. Het kost ons soms tijd en het lukt ons niet altijd om het als RIBW alleen op te pakken. We willen niemand op straat zetten, maar er zitten ook grenzen aan wat we kunnen. Dat betekent dat we intensief samenwerken met belangrijke partners.
Participatie
Participatie betekent voor ons dat je een plek hebt in die samenleving die jou past. Participeren kan op vele terreinen, zoals in werk (betaald of vrijwillig), opleiding, het verenigingsleven, sport, sociale relaties, wonen en het gezinsleven. Iedereen heeft zijn eigen voorkeuren hierin, zoals jij bijvoorbeeld kiest voor drie dagen dagbesteding. Participatie gaat ook over mogen meedoen. Over niet belemmerd worden door stigma’s of uitge- sloten te worden door de samenleving. Het is dus geen doel op zich, maar een voorwaarde. Om ons werk goed te kunnen doen, richten wij ons ook op het wegnemen of beïnvloeden van knelpunten in de samenleving die het participeren in de weg staan.
Herstel
Herstel is wat ons betreft geen genezing. Herstel gaat over het hervinden van een persoonlijke balans na psychische ontwrichting en het ontdekken van mogelijkheden voor een zinvol leven. Jij geeft aan dat de gevolgen van jouw trauma’s onuitwisbare gevolgen hebben. Dan is de vraag: hoe kun je zo goed mogelijk omgaan met die gevolgen en een leven leiden dat voor jou van betekenis is? Jouw psychische kwetsbaarheid en jouw mogelijkheden bepalen welke inzet van kennis, ervaring en expertise waardevol voor je is.
Ik vind het fijn om te lezen dat je positief bent over de begeleiding. Ik hoop dat wij als RIBW er in blijven slagen om jou, waar nodig, te ondersteunen in de stappen die jijzelf wilt zetten op jouw levenspad.
Met vriendelijke groet, Marina Hesen, bestuursvoorzitter RIBW Brabant
* Deze briefwisseling berust op waarheid. Vanwege privacyredenen is de naam van de cliënt veranderd.