Lisanne (31) straalt rust uit. Ze woont sinds kort zelfstandig, ze vond een fijn eigen plekje samen met haar verloofde en hun twee katten. “Een paar jaar geleden had ik nooit gedacht dat ik hier zou staan”, vertelt ze. “Toen draaide alles om overleven. Nu kan ik echt léven.”
De weg om hier te komen was lang en allesbehalve eenvoudig. Lisanne kampte jarenlang met psychische klachten, had niet altijd een vaste woonplek en worstelde met verslaving. “Ik groeide op in een gezin dat voelde als los zand. Emotionele verwaarlozing, psychisch en fysiek geweld, pesten op school – ik heb het allemaal meegemaakt.”
Op haar vijfde krijgt ze de diagnose ADHD, maar die wordt op haar zestiende ingetrokken. “Vanaf toen stond ik er alleen voor. Ik kreeg geen hulp meer en verloor mijn vertrouwen in hulpverlening volledig.”
Lisanne is slim, op school blijft ze goed presteren. Maar mentaal raakt ze uitgeput. Ze gaat onveilige relaties aan. “Ik ben misbruikt, mishandeld. Ik sprong zelfs ooit uit een rijdende auto om aan een ex te ontsnappen. Ik dacht: dit verdien ik blijkbaar.” Uiteindelijk kiest ze ervoor sekswerk te gaan doen. “Als ik toch misbruikt word, waarom zou ik dan niet zelf de controle pakken en er geld voor vragen?” Ze wil haar studie Verpleegkunde afmaken, schulden aflossen. “Niemand wist van mijn werk, ik deed het in het geheim. Alles droeg ik alleen.”
Meer dan alleen zorg
In 2018 loopt ze vast en komt terecht bij RIBW Brabant. “Ik had schulden, was suïcidaal, verslaafd. Zelfs even dakloos, mijn moeder wilde me niet meer opvangen.” Beschermd wonen wordt haar veilige haven. Ze krijgt eerst een kamer in een groepswoning, later een zelfstandig appartement in Tilburg. “Eindelijk mijn eigen plekje. Dat zorgde voor stabiliteit. Ik kon brullen als ik dat nodig had. Het was een plek waar ik kon helen.”
De begeleiding was praktisch én herstelgericht. “We keken samen wat nodig was. Het begon met uit bed komen, gezond eten, het huishouden. Maar we praatten ook veel over traumaverwerking en leren omgaan met diagnoses.”
“Ik was zo lang door zo veel mensen teleurgesteld. Ik had moeite om anderen te vertrouwen”, zegt Lisanne. “Bij RIBW Brabant voelde ik me voor het eerst echt gezien. Niet als een ‘probleemgeval’, maar als mens. Mijn begeleiders braken mijn muurtje steentje voor steentje af. Heel langzaam leerde ik me veilig voelen, daardoor durfde ik me ook open te stellen. Ik voelde me voor het eerst ergens thuis – en ook steeds meer in mezelf. Voor mij voelde het bovendien nooit als zorg die ik ‘onderging’, maar als een samenwerking waarin ik zelf de regie hield. Dat gaf me kracht.”
Herkenning en herstel
Langzaam maar zeker krabbelt Lisanne op. Ze stopt met blowen, krijgt haar geldzaken op orde via vrijwillig budgetbeheer. Een belangrijke wending in haar herstel is de ontmoeting met een ervaringsdeskundige. “Ik herkende zó veel in haar verhaal. Ik dacht: hé, wacht eens … ik ben kneiterautistisch.”
Een nieuw diagnostisch traject bevestigt dat vermoeden. Later volgt ook opnieuw de diagnose ADHD. “Toen vielen allerlei puzzelstukjes op hun plek. Ik heb gewoon een anders werkend brein. Dáárdoor liep ik vast. De diagnoses gaven me woorden voor wat ik voelde. Waarom prikkels me overspoelen, waarom ik me altijd moest aanpassen, waarom ik opbrandde. Ik ben mezelf en mijn verleden beter gaan begrijpen.”
Lisanne leeft met autisme, ADHD, complexe PTSS en PMDD. Maar ze benadrukt: “Ik bén niet mijn diagnoses. Ik ben Lisanne. Een mens met karaktereigenschappen en dingetjes. Toevallig leiden sommige van die dingetjes tot diagnoses, maar die tekenen mij niet. Ook mijn verleden niet. Het zijn delen van mijn verhaal, niet mijn hele identiteit. Fuck wat anderen van mij denken. Twee middelvingers omhoog.”
Een full-circle moment
Inmiddels heeft Lisanne de opleiding tot ervaringsdeskundige afgerond. “Voor mij voelt het alsof de cirkel nu rond is. Ik woon zelfstandig, heb een hele lieve verloofde, en blijf werken aan mezelf. Ik kan nu keuzes maken vanuit rust, in plaats van crisis. Met mijn diploma sluit ik symbolisch een fase af. Iets wat jarenlang pijnlijk was, heb ik kunnen omzetten in iets betekenisvols.”
Lisanne deelt haar verhaal op LinkedIn en is actief in een online community voor mensen met autisme en ADHD. Haar droom? “Een boek schrijven! Mijn verleden is een shitshow. Maar ik wil open zijn. Omdat openheid helend is – voor mezelf én voor anderen.”
Ze speelt geen mooi weer. “Herstel volgt geen rechte lijn. Het is een proces met pieken en dalen. Een wirwar. Laat je daardoor niet afschrikken. Herstel is mogelijk, ook als je situatie uitzichtloos lijkt. Ik heb me zó vaak alleen gevoeld – dat wil ik anderen besparen. En ik weet nu: hulp vragen is geen zwakte. Niemand hoeft het alleen te doen.”
Rust terugvinden
De stappen die Lisanne heeft gezet zijn enorm. In mei 2025 verhuisde ze naar een reguliere huurwoning. In een andere stad, waar ze op de wachtlijst staat voor ambulante zorg. Want een beetje extra ondersteuning is nog wel belangrijk voor haar. Daarnaast besteedt ze veel aandacht aan zelfzorg. Ze hoopt van haar nieuwe huisje een fijne, stabiele woonomgeving te maken. Ze heeft bijvoorbeeld plannen om van de zolder een creatieve ruimte te maken, om te schrijven, knutselen en gamen. “Ik vind het best spannend om weer op eigen benen te staan, na zoveel jaren beschermd wonen. De verhuizing is een grote verandering, dat triggert angsten en trauma’s. Maar dit is een veilige chaos. Deze onrust leidt ergens naartoe.”
De realiteit omarmen
“Ik kan oprecht zeggen dat ik trots op mezelf ben. Ik heb keihard gewerkt om te komen waar ik nu ben”, zegt Lisanne. “Maar ik heb ook nog veel klachten, dat is een gegeven. En mijn angsten spelen regelmatig op. Dus misschien lukt niet alles wat ik wil of moet ik mijn doelen aanpassen. Ik ga het zien. In plaats van de hoop op te geven of zelfs dood te willen, kijk ik – met alles wat ik in me heb – hoe ik de realiteit kan accepteren. Herstel betekent voor mij ook leren leven met wat er op mijn pad komt, ook al is dat niet optimaal.”
Ze is duidelijk over wat ze wil meegeven aan anderen – én aan hulpverleners: “Herstel is altijd persoonlijk. Geef mensen ruimte. Geloof in hen. Zie hun kracht. Dat heeft voor mij het verschil gemaakt.”
En tegen haar jongere zelf zou ze zeggen: “Het pad dat je gaat, zal niet makkelijk zijn, maar je bent sterker dan je denkt. En het is ook oké om niet altijd sterk te zijn. Je hoeft het niet alleen te doen. Je bent waardevol, precies zoals je bent. Blijf trouw aan jezelf. Er is hoop – ook als je dat soms niet ziet.”