"‘RIBW Brabant gaf me de eigen plek die ik zo nodig had’"

Ongeveer tweeënhalf jaar geleden kwam Maxime Roozen (24) via een doorverwijzing van de ggz terecht bij RIBW Brabant. Korte tijd verbleef ze in een beschermde woonvorm, maar door de grote stappen die ze zette verhuisde ze al snel naar een Weer Thuis-woning. Inmiddels is ze volledig hersteld en bouwt ze aan haar toekomst in Noorwegen. Maxime: “In Noorwegen is het heerlijk rustig. De mensen zijn relaxed en op zichzelf. Ik pas er perfect tussen.”

Maxime zat al een hele tijd niet lekker in haar vel. Op de basisschool werd ze gepest, waardoor ze worstelde met een laag zelfbeeld. Toen haar pony overleed, zakte ze in een diep dal. “Ik houd me altijd op de achtergrond, mensen merken niet snel iets aan me. Dat veranderde tijdens mijn studie veehouderij. Zo liep ik stage in Noorwegen, maar dat ging niet zoals gehoopt. Terug in Nederland trokken studiegenoten aan de bel; zij zagen dat er wat mis was. Zo kwam ik bij de ggz terecht.”

Eigen plek

In het ziekenhuis kreeg ze elektroshocktherapie (ECT), een behandeling die bij verschillende psychische aandoeningen, zoals zware depressies, wordt ingezet. “Hoewel veel mensen er baat bij hebben, sloeg het bij mij niet voldoende aan. Ik kreeg er knallende hoofdpijn van, lag na een behandeling hele dagen op bed. En ik had concentratieproblemen, kon niets meer onthouden.”

In die tijd, 2021, kwam Maxime terecht bij RIBW Brabant. “Thuis kon ik ook niet goed over mijn problemen praten. Mijn ouders zijn gesloten, mijn zusje vond dat ik me aanstelde. Het botste enorm. Ik had echt mijn eigen plek nodig. Gelukkig kwam ik in aanmerking voor een woning in Tilburg bij RIBW Brabant. Dat deed me goed, het gaf me rust”, vertelt Maxime. Ondertussen sloeg de behandeling met Repetitieve Transcraniële Magnetische Stimulatie (rTMS) wél aan en ging ze snel vooruit.

Sneltreinvaart

Herstel gaat in fases, Maxime doorliep die in sneltreinvaart. “Wat fijn was aan RIBW Brabant, is dat ik een goede klik had met de begeleiders. Bij herstelcoach Judith Stam kon ik mijn verhaal kwijt. Ze nam me serieus, ik voelde me begrepen. En herstelondersteuner Martijn van de Wijer haalde me over om met een klein groepje cliënten te gaan boksen. Tijdens dat uurtje kon ik mijn agressie kwijt, even mijn frustraties eruit sporten”, zegt Maxime. “Eerst woonde ik met een grote groep cliënten om me heen, en kreeg ik hulp met koken en boodschappen doen. Het ging zo goed met me, dat ik een tussenstap in begeleid wonen oversloeg en na een tip van Judith in maart 2022 zelfstandig in een Weer Thuis-woning in Hilvarenbeek – waar ik vandaan kom – ging wonen. Dat was voor mij de beste oplossing, want Tilburg vind ik te druk.”

Maximes moeder Sandra beaamt dat het snel beter ging met haar dochter toen ze haar traject bij RIBW Brabant startte. “Maxime is introvert, houdt niet zo van mensen om zich heen. Ze had een rustige plek voor zichzelf nodig waar ze haar verhaal kwijt kon. Wij konden haar hier niet helpen, dus was het een verademing dat het traject bij RIBW Brabant al snel zijn vruchten afwierp.” De hulp van RIBW Brabant bleek ook fijn voor de familie. “Wij werden goed op de hoogte gehouden van de vorderingen en konden altijd bellen met de begeleiding als er iets was of we een vraag hadden. We werden zelfs regelmatig op gesprek uitgenodigd. Het draaide niet alleen om Maxime, maar ook om ons.”

Werken in Noorwegen

Inmiddels gaat het zo goed met Maxime dat ze niet meer in Nederland woont, maar in Noorwegen. “Januari dit jaar begon ik, met de auto, mijn tocht”, vertelt ze. “Ik reisde naar het zuiden, maar trok – al werkend op verschillende boerderijen – steeds verder noordelijk. Eerst vroeg ik alleen kost en inwoning, maar een van de boeren wilde me graag uitbetalen voor mijn werk. Inmiddels heb ik een vaste baan. Ik verzorg koeien; ik voer en melk ze. En ik heb er mijn eigen appartementje.”

“Vroeger wilde ik het boerenbedrijf van mijn ouders overnemen, maar eigenlijk zag ik het al snel zitten in Noorwegen. De kou en de rust trekken me enorm. In Nederland moet alles groot, een gemiddeld boerenbedrijf heeft 120 koeien. In Noorwegen is dat anders, daar zijn de bedrijven met gemiddeld 32 koeien veel kleiner. Alles is relaxter, mensen maken zich niet te druk. En de natuur is natuurlijk fantastisch.” Maxime heeft ook nog steeds contact met haar begeleiders van RIBW Brabant. “Ik kijk heel positief terug op mijn traject en vind het leuk om contact te houden. We hebben een fijne band opgebouwd. Door ‘Dr. Love’ Martijn ben ik zelfs begonnen met daten. En heb ik nu ook een leuke Noorse vriend.”

Vertrouwen in de toekomst

Terug naar Nederland wil ze niet meer. Sandra: “Natuurlijk is dat wennen, je kunt niet zomaar even een bakkie met elkaar doen. Maar aan de andere kant bellen we regelmatig en zien we elkaar gewoon via de telefoon.” Zorgen om Maxime maakt ze zich niet. “Er waren zeker periodes van grote zorgen, maar er is heel veel veranderd. Het gaat zo goed, je ziet het aan Maxime. Ze lacht weer.” Maxime: “Als je me twee jaar geleden had verteld dat het zó goed met me zou gaan, dan had ik je niet geloofd. Ik heb nog wel medicatie, dat hoop ik in de toekomst af te bouwen. Maar alles op zijn tijd. RIBW Brabant gaf me de eigen plek die ik zo nodig had. Dankzij die hulp bouw ik nu zelf aan mijn plek in Noorwegen.”

Judith over de begeleiding van Maxime

Herstelcoach Judith Stam begeleidde Maxime ongeveer een jaar lang intensief. “Maxime is een leuke, jonge meid, maar ze was heel depressief. Hoewel ze heel gesloten kan zijn, hadden we gelukkig direct een goede klik. Tegen mij kon ze álles zeggen, mocht ze zichzelf zijn. Ik had geen oordeel. En we vonden elkaar in onze gedeelde zwarte humor.”

Een omslag als die van Maxime in zo’n korte tijd, zag Judith niet eerder. “Zelfs haar psychiater stond versteld van de stappen die ze zette. rTMS heeft daar zeker in geholpen, maar het is ook fijn dat RIBW Brabant haar kon helpen aan een woning. Ik vond haar al snel zo zelfstandig – ze werkte veel en had haar zaken snel goed op een rijtje – dat begeleiding niet meer nodig was. Toch hielden we contact, op verzoek van haar ouders én haarzelf. Tegen ons durft ze namelijk alles te zeggen.”

“We vreesden een terugval. Helemaal alleen naar het buitenland vertrekken, is namelijk niet niks. Maar: een terugval bleef uit. Ze regelde zelfs een baan, als introvert type in een land waar ze niemand kent. De positieve ervaringen van de afgelopen tijd gaven haar veel zelfvertrouwen. Ik gun het haar ontzettend dat ze nu haar droom leeft in Noorwegen.”