Angelie (55 jaar) woonde eerst beschermd bij RIBW Brabant. Nu heeft ze haar eigen woning en is de begeleiding flink afgebouwd. “Ik heb een zware periode gehad in mijn leven. Gelukkig heb ik de humor van ons pa: veel grapjes maken, zodat het niet té zwaar wordt.”
“Ik woon nu een jaar weer zelfstandig in mijn geboortedorp. Dat was een grote wens van me. Ik krijg nog een keer per week bezoek van mijn persoonlijk begeleider. Straks stopt dat ook en ik vind het prima. Ik weet zeker dat ik het nu alleen aankan. Het zijn jaren van knokken geweest, maar ik ben er bovenop gekomen.
Mijn ellende begon met een postnatale depressie na de geboorte van mijn derde kind. Ik werd psychotisch, kon niet voor mijn gezin zorgen. Mijn man verliet me na 27 jaar huwelijk. Ik was alleen, terwijl ik zo graag mensen om me heen heb.
Steun aan familie
Ik heb langdurige periodes in diverse woongroepen gewoond. Op één plek zat ik als enige vrouw tussen de verslaafde mannen met wie ik de douche en wc moest delen, dat was zwaar. In die tijd heb ik veel kracht uit mijn familie gehaald, zonder hen had ik het niet gered, denk ik.
Pas toen ik in een beschermde woonvorm van RIBW Brabant terechtkwam, werd het anders. De begeleiders hadden tijd en aandacht voor mijn verhaal. De kinderen wilden hier ook weer op bezoek komen, omdat de sfeer veel persoonlijker is.
Vrijwilligerswerk
Nu gaat het me goed. Ik ben altijd een creatief persoon geweest, in de weer met stoffen, sieraden, noem maar op. Ik heb een serie tassen gemaakt, waarvan er al vijf verkocht zijn terwijl ik ze nog moet maken, mooi hè! Een van mijn zonen en dochter zie ik bijna dagelijks, mijn zussen komen ook vaak even aan. Ondanks lichamelijke problemen – ik heb onder meer last van mijn benen en suiker – doe ik ook vrijwilligerswerk hier in het dorp. Dat gaat van knutselmiddagen tot soep opscheppen voor wandelaars, allemaal heel gezellig en leuk.
Wat ik mezelf nog toewens? Weer contact met mijn oudste zoon en een relatie met een lieve man zou fijn zijn. Ik ben niet iemand om de rest van mijn leven alleen te blijven.”
